Otizm, erken çocukluk dönemlerinde başlayan, sosyal ilişkilerde, dil gelişiminde ve davranış alanında uygun olmayan bir gelişmenin veya kaybın olduğu yaşam boyu süren bir grup nöropsikiyatrik bozukluk olarak tanımlanabilir. Genel olarak bu bozukluklar gelişimin bir çok alanını etkilemekle birlikte devam eden işlev bozukluklarına yol açmaktadırlar. Otizmin tanılanma süreci bir kapsamlı bir ekip çalışmasını gerektirmektedir. Otizm söz konusu olduğunda diğer gelişimsel bozukluklardan farklı olarak dilden ziyade iletişim bozukluğu bulunmaktadır. Otizmli çocuklar erken dönemde ağlama, ses çıkarma ve babıldama gibi noktalarda da sıkıntılar mevcuttur.  Ancak yaşıtlarıyla aralarındaki temel farklılıklar sınırlı ortak ilgi ve dikkat, kısıtlı göz kontağı ve insan sesine anormal tepki vermedir. Normal gelişim gösteren akranlarından farklı olarak dikkat çekmek veya ilgiyi paylaşmak için değil yalnızca istek ve ihtiyaçlar için iletişim kurarlar. Dil ve konuşma gelişimleri yavaş ve geç olmakla birlikte dilin biçim kısmı; fonoloji, morfoloji, sentaks, akran grubuna benzerlik gösterirken semantic ve pragmatik kısmı oldukça etkilenmiştir.